প্ৰসংগ: এক অপ্ৰাসংগিক গোচৰ

যোৱা ৫ আগষ্ট তাৰিখে ‘আমাৰ অসম’ কাকতৰ পাঁচ নম্বৰ পৃষ্ঠাত প্ৰকাশিত ধীৰেন্দ্ৰনাথ চক্ৰৱৰ্তীৰ ‘এক অপ্ৰাসংগিক গোচৰ’ শীৰ্ষক লেখাটো পঢ়ি দুষাৰ লিখাৰ তাড়না অনুভৱ কৰিলোঁ। চক্ৰৱৰ্তীৰ সৈতে একমত যে অযোধ্যাত মজজিদ নিৰ্মাণ আছিল এক ধৰ্মীয় অপৰাধ। অযোধ্যাৰ মাটিৰ লগত হজৰত মহম্মদ অথবা কোনোবা নবীৰ বা ইছলামীয় মহাপুৰুষৰ সামান্যতমো সম্পৰ্ক নাই। অথচ অযোধ্যা হ’ল হিন্দুসকলৰ পৱিত্ৰ স্থানৰবোৰৰ ভিতৰত অন্যতম স্থান। কিন্তু, চক্ৰৱৰ্তীৰ কেইটামান যুক্তিৰ সৈতে আমি একমত হ’ব নোৱাৰিলোঁ। প্ৰথম কথা, চক্ৰৱৰ্তীৰ লেখাটোৰ শিৰোনামটোৱে কেৰোণ লগা। গোচৰটোৰ যদি কোনো প্ৰাসংগিকতাই নাই, ভাৰতৰ সৰ্বোচ্চ ন্যায়ালয়ে গোচৰটো গ্ৰহণ কৰিছে কিয়? গোচৰটোত আমাৰ দেশৰ সংবিধানখনৰ প্ৰসংগ জড়িত নাই বুলি চক্ৰৱৰ্তীয়ে বুকুত হাত থৈ ক’ব পাৰিবনে? অৱশ্যে, ধৰ্মৰ দৰে স্পৰ্শকাতৰ বিষয়ৰ জৰিয়তে গোচৰটো যে ৰাজনৈতিক মেৰঁপাকত সোমাই পৰিছে সেয়াও অপ্ৰিয় সত্য।

দ্বিতীয়তে, বাবৰে অযোধ্যাত মজজিদ নিৰ্মাণ কৰাই নিশ্চয় হিন্দুসকলক অপমান কৰাই নহয়, বিদ্ৰোহীও কৰি তুলিছিল। ফলস্বৰুপে, স্বভিমানী হিন্দু স্বয়ংসেৱকে ১৯৯২ চনৰ ৬ ডিচেম্বৰত মজজিদটো ভাঙি পেলাইছিল। এইখিনিলৈকে চক্ৰৱৰ্তীৰ লেখাটোৰ সম্পৰ্কত আমাৰ ক’বলগা একো নাই। অযোধ্যা ৰামচন্দ্ৰৰ আচল জন্মস্থান বুলি যে ক’লে-সেয়াহে আমি মানি ল’ব পৰা নাই। আমি জনাত মহাভাৰতৰ দৰে ৰামায়ণো এখন মহাকাব্যহে। মহাকাব্যৰ ঘটনাবোৰ কাল্পনিক কাহিনীহে। অৰ্থাৎ, অযোধ্যাত ৰামচন্দ্ৰৰ জন্ম হৈছিল বুলি কাহিনীকাৰ বাল্মিকীয়ে কল্পনাহে কৰি লৈছিল। গতিকে, কেৱল কাহিনীৰ আধাৰতে ‘অযোধ্যা ৰামচন্দ্ৰৰ আচল জন্মস্থান আছিল’ বুলি এশ শতাংশ দাবী কৰিব পৰা নাযায়। কাহিনী অনুসৰি অযোধ্যাতে যে ৰামচন্দ্ৰৰ জন্ম হৈছিল তাত আমাৰ দ্বিমত নাই।  

 আচলতে, ভাৰতৰ দৰে গণতান্ত্ৰিক আৰু ধৰ্মনিৰপেক্ষ দেশ এখনত বাবৰি মজজিদ ধংসৰ গোচৰটোৰ প্ৰাসংগিকতা অতি বেছি। প্ৰগতিশীল সমাজত তেখেতৰ এই লেখাটোৰ দৰে লেখাবোৰৰহে প্ৰাসংগিকতা আছে নে নাই ভাবি চাবলগীয়া হয়।

[প্ৰকাশিত, ‘আমাৰ অসম’, ১৮ আগষ্ট, ২০১৭, পৃষ্ঠা ৬]