‘প্ৰণাম’ক প্ৰণাম জনাইছোঁ

যোৱা ১৫ ছেপ্টেম্বৰ ২০১৭ত অসম বিধান সভাত ‘The Assam Employees Parental Responsibility and Norms for Accountability and Monitoring (PRANAM) Bill’ গৃহীত হ’ল। দেশৰ ভিতৰতে প্ৰথমে গৃহীত হোৱা এই বিধেয়খনে আমাক চিন্তিত কৰি তুলিলে যে নিজৰ বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃক চোৱা-চিতা কৰিবৰ বাবেও অসমত আইন প্ৰণয়ন কৰিবলগীয়া হৈছেনে? আমি অসমৰ মানুহবোৰ ইমান তললৈ গৈছোঁনে? কিন্তু, বাস্তৱ ক্ষেত্ৰত সেয়াই হৈছে। সংবাদ মাধ্যমযোগে পোৱা খবৰে আমাক ভাবিবলৈ বাধ্য কৰাইছে, হয় অসমৰ কিছুমান মানুহ বৰ নিষ্ঠুৰ হৈ পৰিছে, যিসকলে নিজৰ বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃক পোহপাল দিয়াতো দূৰৰে কথা তেওঁলোকৰ নামত থকা সা-সম্পত্তিখিনি অন্যায়ভাবে নিজৰ নামত লেখাই ল’বলৈও কুণ্ঠাবোধ নকৰে। তেওঁলোকক সংসাৰৰ এক ডাঙৰ বোজা বুলি ভাবি সততে মানসিকভাবে (কেতিয়াবা শাৰীৰিকভাবেও) অত্যাচাৰ চলাই থাকে। নিজৰ ল’ৰা-ছোৱালী থকাৰ পাছতো বহু বৃদ্ধ আৰু বৃদ্ধাৰ শেষ আশ্ৰয় হৈছেগৈ বৃদ্ধাশ্ৰমসমূহ। অৱশ্য ইয়াৰ অৰ্থ এইটো নহয় যে বৃদ্ধাশ্ৰমসমূহ বেয়া। অসমত এনে কু-পৰিস্থিতি ব্যাপকভাবে সম্প্ৰসাৰণ ঘটাৰ আগতে এই বিধেয়কখন গৃহীত হোৱাত আমাৰ দৰে বহুতেই আশাবাদী হৈ পৰিছে। এই বিধেয়কখন কেৱল এখন বিধেয়ক নহয়। ই অসমীয়া সমাজত আহিব ধৰা এটা অতি বেয়া পৰিস্থিতিৰ বিৰূদ্ধে অসম চৰকাৰে গ্ৰহণ কৰা এক সঠিক সিদ্ধান্ত। সেয়েহে আমি ‘প্ৰণাম’ক প্ৰণাম জনাইছোঁ।

[প্ৰকাশিত, ‘নিয়মীয়া বাৰ্তা’, ২০ ছেপ্টেম্বৰ ২০১৭]

আপোনাক বাৰু কেতিয়া বেছিকৈ অৱজ্ঞা কৰা যেন অনুভৱ হয় ?

মানুহে বিভিন্ন কাৰণত, বিভিন্ন পৰিস্থিতিত আনে অৱজ্ঞা কৰা যেন অনুভৱ কৰে। কৰ্মক্ষেত্ৰত কাৰ্যালয়ৰ মূৰব্বীৰ পৰা আৰম্ভ কৰি সহকৰ্মী আৰু তলৰ পৰ্যায়ৰ কৰ্মচাৰীয়ে কৰা অৱহেলাৰ বাবে কেতিয়াবা নিজকে অৱজ্ঞাৰ পাত্ৰ হোৱা যেন অনুভৱ কৰে। কোনোবাই ঘৰৰ মানুহৰ পৰা অৱহেলিত হোৱাৰ বাবে ঘৰখনৰ বাবে অৱজ্ঞাৰ পাত্ৰ হয়। শাৰীৰিক বিসংগতি, বয়স অনুযায়ী মানসিক বিকাশ নোহোৱা, আৰ্থিক পৰাধীনতা, কৰ্মক্ষেত্ৰত নিজৰ কৰ্তব্য সুচাৰুৰূপে সম্পাদন কৰিব নোৱাৰা আদিৰ ফলত মানুহে অৱজ্ঞাৰ পাত্ৰ হৈ উঠে। দেশৰ বৰমূৰীয়াসকলেও তেওঁলোকৰ পৰ্যায়ত বিভিন্নজনৰ দ্বাৰা অৱজ্ঞাৰ দৰে পৰিস্থিতিৰ সম্মুখিন হৈ থাকে। মুঠতে, প্ৰতিজন মানুহে কোনো নহয় কোনো পৰিস্থিতিত এবাৰ হ’লেও অৱজ্ঞাৰ সম্মুখিন হয় বুলি ক’লেও বঢ়াই কোৱা নহয়।

কিন্তু দুটা বিশেষ পৰিস্থিতিত মোক বেছিকৈ অৱজ্ঞা কৰা যেন অনুভৱ কৰোঁ-(ক) চিনাকিয়ে হওক বা অচিনাকি হওক, কোনো এজন ব্যক্তিয়ে মোক একেলগে তিনিটামান প্ৰশ্ন সুধিছে। মই এটা এটাকৈ উত্তৰ দিবলৈ সাজু হৈছোঁহে, তেনে সময়তে তৃতীয় এজন ব্যক্তি আহি  মোক প্ৰশ্ন কৰা মানুহজনৰ (দ্বিতীয় ব্যক্তি) সৈতে কথা পাতিবলৈ ধৰিলে। দ্বিতীয় ব্যক্তিজনে মোৰ উত্তৰৰ প্ৰতি কোনো গুৰুত্ব নিদি তৃতীয় ব্যক্তিজনৰ সৈতে ব্যস্ত হৈ পৰিল। মই যে তাত আছোঁ, মোক যে দ্বিতীয় ব্যক্তিজনে প্ৰশ্ন সুধিছিল সব তল পৰি গ’ল। এনে পৰিস্থিতিত মোক খুউব অৱজ্ঞা কৰা যেন অনুভৱ কৰোঁ। দ্বিতীয় ব্যক্তিজনে তৃতীয়জনৰ প্ৰতি অধিক আগ্ৰহী হোৱা যেন দেখিলে অৱজ্ঞা অনুভৱ কৰাৰ মাত্ৰা আৰু বৃদ্ধি পায়। (খ) আমাক কোনোবাই আলহী হিচাপে মাতিছে, বহিবলৈ দি গৃহস্থৰ সকলোৱে নিজ নিজ মোবাইলৰ সৈতে ব্যস্ত হৈ পৰিছে। 

[প্ৰকাশিত, ‘প্ৰান্তিক’, ১৬-৩০ ছেপ্টেম্বৰ ২০১৭]