প্ৰথম সঁহাৰি

      অচিনাকি ঠাই এখনত উপস্থিত হৈ চিনাকি মানুহৰ স্থান বিচাৰি উলিওৱাত অসুবিধা হ’লে, সেই ঠাইখনৰ বাবে চিনাকি অথচ মোৰ বাবে অচিনাকি মানুহক সুধিবলগীয়া পৰিস্থিতিৰ বহুবাৰ সম্মুখিন হৈছোঁ। তেনে পৰিস্থিতিত ওচৰে-পাজৰে অকল এজনেই মানুহ থাকিলে সেইজনকে সুধিবলগীয়া হয়। কিন্তু, একেলগে বহুত অচিনাকি মানুহ লগ পালে জুমটোৰ মাজৰ এনে এজন মানুহৰ ওচৰ চাপি যাওঁ যিজনক মই বিশ্বাস কৰি লওঁ যে সেই নিৰ্দিষ্ট মানুহজনো মোৰ দৰেই অচিনাকি মানুহক ভালদৰে সঁহাৰি দিব। কিন্তু, কেতিয়াবা এনে কিছুমান মানুহক বাছনি কৰি পাওঁ যিজনে আচলতে মানুহক ভদ্ৰভাবে সঁহাৰিয়ে দিব নাজানে। মানুহজনৰ প্ৰথম সঁহাৰিতে মনত খুউব আঘাত পাওঁ আৰু মই যে মানুহ চিনি নাপাওঁ তাৰ বাবে নিজকে ধিক্কাৰ দিওঁ। মোৰ এই সমস্যা সম্পৰ্কে বন্ধুমহলৰ লগত আলোচনা কৰোতে সিহঁতে বহুত হাঁহিলে। সিহঁতৰ মতে, তেনে ক্ষেত্ৰত সেই মানুহজনৰহে সীমাবদ্ধতা। মইনো কিয় ইমানকৈ ভাবিব লাগে?  

     ঠিক তেনেদৰে সভা সমিতিত বা কোনোবা অনুষ্ঠানত নতুনকৈ যোগদান কৰি অনুষ্ঠানটোৰ সকলো সদস্যৰ লগত চিনাকি হোৱাৰ পাছত দ্বিতীয়বাৰ মাত লগালে কিছুমান মানুহৰ সঁহাৰি একেবাৰে গ্ৰহণযোগ্য নহয় (সৌজন্যতাৰ খাতিৰত প্ৰথমবাৰ ভালেই সঁহাৰি দিয়ে) আৰু সেয়েহে তেনে মানুহৰ পৰা লাহে লাহে আঁতৰি আহিবলৈ বাধ্য হওঁ। ভাৱ হয়, এনেদৰে আঁতৰি আহিয়েই আজি একেখন প্ৰদেশৰ মানুহে যিজনৰ পৰা সিজনৰ একেবাৰে ওচৰতে থাকিও দূৰত থাকিব লগা পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হৈছে।  

                    [প্ৰকাশিত, 'প্ৰান্তিক', ১৬-৩০ এপ্ৰিল, ২০১৫]